We vergeten vaak dat nee zeggen een optie is, zelfs een volledige zin. In mijn tijd als management assistente dacht ik dat ik ‘nee’ zeggen niet kon maken. Ik vond dat het bij mijn functie hoorde om alles aan te pakken en meteen mensen te helpen als ze iets vroegen. Meestal snel tussen mijn eigen werk door. Het gaf me ook een kick om snel dingen te kunnen aftikken.
Zij blij. Ik blij.
Tot het moment kwam dat ik door mijn enthousiasme en altijd-klaar-willen-staan, mijn eigen werk niet meer afkreeg en ik wel nee moest gaan zeggen. Met buikpijn en lood in m’n schoenen. “Wat zouden ze wel niet van mij denken?, Dit kan ik echt niet maken. Dit hoor ik toch te doen? Ik heb het altijd gedaan…” Ging continu door m’n hoofd.
Gedoe voorkomen en aardig gevonden willen worden.
Sommige mensen waren verrast omdat ik ineens nee zei tegen een klus. Precies dat wilde ik nu juist zó graag voorkomen. Dat was even door de zure appel heen bijten. Toch is de winst voor de lange termijn belangrijker geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ik met energie thuiskwam en veel lekkerder in mijn vel zat en met meer plezier aan het werk was.
Het allermooiste is nog wel dat ‘nee zeggen’ in de meeste gevallen gewoon ok was. Het waren mijn eigen gedachten die het onnodig ingewikkeld maakte. Dat inzicht is misschien nog wel het belangrijkste leermoment geweest.
Wat zijn jouw gedachten over ‘nee zeggen’?
Lieve groet, Meta