Of moet ik zeggen tussen angst, stress, cake en emotie-eten?
In de maand december kijk ik graag terug naar het afgelopen jaar en wat allemaal de revue is gepasseerd. De offline maand in augustus was een geweldige leerzame ervaring om nooit meer te vergeten. Mijn gedachten gaan ook naar het verlies van mijn allerliefste oom medio oktober. Toen stond ik weer even met beide voeten op de grond en besefte me wat nu echt belangrijk is in dit leven. Ben ik enorm dankbaar voor mijn familie en hoe we er altijd voor elkaar zijn. De aandacht, tijd, samenzijn met de mensen waar je van houdt, positiviteit en lief zijn voor jezelf en elkaar is uiteindelijk wat telt. Op die momenten denk je niet aan titels, diploma’s, hoe hard en veel iemand gewerkt heeft. Of hoe schoon het huis wel niet was… Dan denk je alleen maar aan hoe bijzonder iemand was, welk gevoel die je gaf en wat die persoon voor je betekent heeft.
Hoe was dit jaar voor jou?
Vandaag hoorde ik weer iemand zeggen dat het als een flits voorbij is gevlogen. Dan schrik ik altijd even omdat dat jarenlang mijn tekst was. Een jaar waarin ik voor de zoveelste keer ten koste van mezelf alleen maar met anderen bezig was, met morgen en wat nog allemaal gedaan moest worden. Als jij omkijkt, ben je dan tevreden over hoe je de dagen dit jaar hebt geleefd en beleefd? Ben je dan blij over hoe jij je over het algemeen hebt gevoeld en voor jezelf hebt gezorgd? Ben je ook tevreden over het gevoel dat je anderen hebt gegeven?
Wat me opviel toen ik die maand offline was en vooral toen 5 dagen alleen back-to-basic door NL fietste, dat ik nooit eerder zo zuiver en goed de signalen van lichaam heb aangevoeld. Vooral hoe bewust ik me was van de gedachten en mijn gedrag. Hoe intens tevreden, gelukkig en rustig ik me voelde. Antwoorden en oplossingen op vragen kwamen vanzelf omhoog. Dat vond ik te gek en heel mooi om te ervaren. Om te weten en te voelen dat alle wijsheid al in ons zit. En dat we dit niet uit externe factoren hoeven te halen. Ik kan me voorstellen dat het misschien een beetje vaag voor je klinkt. En misschien heb je zelf ooit eens hetzelfde ervaren en weet je wat ik hiermee bedoel en hoe het voelt.
Een tijd zonder beeldschermen kan ik iedereen aanraden.
Naast dat je precies in de gaten hebt hoe je gedachten je lopen te f##ken, ga je ontdekken dat de ruis in je hoofd afneemt en zelfs op een gegeven moment helemaal weg is. De eerste offline dagen pakte ik regelmatig ongemerkt mijn telefoon, viel me op hoe ik door het onrustige gevoel, kribbig reageerde naar mijn man en bonusmeiden. Omdat ik bang was dat ik iets zou missen of niet op de hoogte zou zijn van. Hoe vaak ik de eerste uren niet heb gezegd: “hmm dit saai…” Ook dat ik in zo’n moment naar de kast liep, opzoek naar iets lekkers, terwijl ik geen honger had. Ik moest erom lachen, draaide me weer om en pakte een mok thee voor mezelf. Nu kan ik erom lachen maar jarenlang heb ik onrust, verveling, onzekerheid, stress en vervelende gevoelens opgelost met eten. Het zorgde even voor rust, alsof ik mijn gedachten dan uit kon zetten. Toch overheerste daarna altijd een schuldgevoel. Vooral het gevoel dat ik weer had gefaald.
Emotie-eten, eten als je geen honger hebt, komt veel voor en voornamelijk bij hardwerkende en drukbezette vrouwen.
Denken in goed en fout eten, in alles of niks (“het is nu toch al mislukt vandaag dus dan ga ik maar helemaal los”) strakke eetregels, weekschema’s volgen, calorieën tellen, strikt en streng doen, niets in huis halen, periodes met alles laten gaan, het zoveelste dieet volgen, morgen of maandag weer opnieuw beginnen komt vaak voor. Goed opletten geeft een gevoel van controle, het in de hand hebben omdat het op andere vlakken niet zo lekker loopt. Het gevolg is dat we daardoor nog verder van huis raken. Of moet ik zeggen verder van ons gevoel, van onszelf, en dus onze intuïtie? Het zorgt ervoor dat onzekerheid en twijfel opspelen. Het werkt nog strenger-doen in de hand. Omdat het ergens weer een gevoel van controle en zekerheid geeft. Voor je het weet zit je gevangen in je eigen vicieuze cirkel.
Uit onderzoek is ook gebleken dat er een link bestaat tussen burn-out en overeten.
Vrouwen die een gaan-met-die-banaan-instelling hebben geven vaak hun energie weg op werk en aan anderen. De kans dat ze zichzelf voorbij lopen, zichzelf wegcijferen, over hun grenzen gaan en door vermoeidheid, eten als rustmoment hebben gevonden is niet eens zo vreemd. Als je jezelf in de overlevingsmodus zet dan heeft je brein energie nodig om in de actiemodus te blijven. Je lichaam schreeuwt als het ware om glucose, oftewel suikers, oftewel om eten. Het wordt aan het einde van de dag een hele uitdaging om nog gezonde keuzes te maken. Met name omdat je hoofd overvol zit en je brein als vanzelf naar het limbische systeem schiet. Je oerbrein.
Voor ons oerbrein is eten áltijd een goed idee.
Daarom is voeding naast, mindset, beweging, en stressmanagement, ook een vast onderdeel van mijn programma’s. Als het over voeding gaat is het handig om bepaalde kennis in huis te hebben omdat we dat niet op school leren. Om te weten wat er in je lichaam, je hormonale systeem en brein gebeurt als je bijvoorbeeld suikers eet. Vaak veroorzaakt dat hormonale problemen, speelt een suikerverslaving en zijn daardoor vitaminen- en mineralentekorten die weer zorgen voor nog meer eten. Het is ook handig om te weten dat we wel voldoende eten. Veelal is het vulling waar ons lichaam niets aan heeft. Daardoor missen we belangrijke nutriënten waardoor ons lichaam in de overlevingsstand gaat. Weer een extra stressfactor erbij. Ook je beloningssysteem in je brein waaronder de neurotransmitter dopamine doet het goed op snelle geraffineerde suikers en die vulling van bewerkte fabrieksproducten. Het blijft tetteren om weer een extra suikershotje. Snaaien en emotie-eten kunnen dus verschillende oorzaken hebben zoals je ziet.
Maar, laat ik vooral een hele grote MAAR benoemen.
Alles begint bij jezelf, naar weten wie je bent, waar je voor staat en wie je wilt zijn als mens. Én verantwoordelijkheid willen nemen voor je eigen gezond en vitaliteit. Dat is de allerbelangrijkste basis. Dat maakt of je grenzen aangeeft, voor jezelf opkomt, jezelf uitspreekt, naar je lichaam luistert en voor jezelf durft te kiezen zonder schuldgevoel. Want laten we eerlijk zijn, stiekem weten we allemaal best wel wat gezonde voeding is. Uit eigen ervaring weet ik ook dat we door alle verhalen, het volgen van verschillende soorten diëten, vrouwen door de bomen het bos niet meer zien. Toch geloof ik niet in het volgen van eetschema’s. Ik geloof in het volgen van je lichaam. Het luisteren naar de signalen die het continu aan je geeft. Met het volgen van lijstjes ga je daar helemaal aan voorbij. Met jagen en rennen trouwens ook. Zie je de link al?
Je lichaam is zo geniaal en geeft je alles feilloos aan.
Zodra je daarop durft te varen en vertrouwen op jezelf volgt de rest vanzelf.
Bewustwording is de allereerste en belangrijkste stap.
Inzien hoe je gedachtenpatronen werken en hoe je die kunt veranderen.
Voelen wat je nodig hebt een tweede.
Weten wat je nodig hebt ook.
En dan de stap zetten om het te gaan doen is where the magic happens.
Verantwoordelijkheid nemen, bewuste keuzes maken en volharden.
Dit is zelfzorg en zelfliefde van de bovenste plank.
Bij het gaan doen begeleid ik mijn klanten omdat het daar juist vaak de andere kant op gaat. Het is echt niet zo ingewikkeld als je eenmaal je valkuilen en blinde vlekken kent. Soms heb je even iemand nodig die dat samen met je helder krijgt zodat je het weer overziet en daarna zelfstandig verder kunt. Ons hoofd maakt het onnodig ingewikkeld, waardoor je rondjes blijft draaien en er nog meer ruis en twijfel ontstaat. De frustratie, het piekeren en balen (lees hoofdzaken ;-)) zorgen voor extra druk en stress dat het de drang naar eten, vaak suikers, alleen maar vergroot.
Het hangt van zoveel factoren af en stress is er absoluut eentje van.
Laten we daar nou net in deze 24/7 maatschappij genoeg van hebben. Stressloos door het leven gaan is in mijn ogen niet mogelijk. Alleen stress is een symptoom, niet de oorzaak. Het is een gevolg van een gedachte die eraan vooraf is gegaan. Angst, bang zijn voor is de oorzaak en dat vergeten we te benoemen. We zeggen dat we het druk hebben maar zeggen niet dat we eigenlijk bang zijn dat iemand ons niet meer leuk vindt, bang zijn dat we niet goed genoeg zijn. Met mijn klanten ga ik opzoek naar de onderliggende oorzaak en dáár gaan we aan werken.
Zelfinzicht, weten waarom je doet zoals je doet is daarom zo gek nog niet.
Jezelf leren kennen is belangrijk omdat het ervoor zorgt dat jij meer gaat leven naar jouw kernwaardes, naar trouw zijn aan jezelf, naar wie jij diep van binnen bent. Want hoe fijn zou het voor je zijn om aan het einde van een jaar eens terug te kijken op een jaar waarin je de meeste dagen lekker in je vel hebt gezeten? Dat je kunt zeggen, yes ik ben van overleven naar bewust leven gegaan. Dat je de aandacht, energie en tijd met liefde aan de mensen van wie je houdt hebt gegeven. Omdat het alleen telt wie je bent, niet om wat je doet…
Lieve trouwe lezer, dank je wel voor het besteden van jouw kostbare tijd aan mijn blogs en verhalen. Ik hoop je volgend jaar weer verder te inspireren zodat jij het leven van je dromen gaat leven. Dat je iedere dag goed voor jezelf mag gaan zorgen zodat je energie, rust, balans en vrolijkheid in je leven hebt. Omdat je alleen op die manier de fijnste versie van jezelf bent. De fijne versie die anderen bij gaat blijven.
Fijne Feestdagen en alvast proost op een prachtig en liefdevol nieuw jaar!
Liefs,
Meta
“Drie weken?!! Nee, dat meen je niet!” riep ik uit. Ik voelde lichtelijke onrust en paniek toeslaan.
Ik moet die beste servicemonteur aangekeken hebben alsof ie van een andere planeet kwam, toen hij zei dat de reparatie van mijn laptop drie weken zou gaan duren. Ik kon het gewoon niet geloven. “Drie hele weken?” zei ik nog een keer. “Kan dat echt niet sneller? Dit is mijn werk. Drie weken zonder mijn laptop dat is echt onmogelijk”, zei ik tegen meneer.” Alsof ik met mijn argumenten zo een paar weken van die tijd af kon kletsen.
Meneer knikte bevestigend en bleef me rustig aankijken door zijn door bril met zwart montuur.
Ondertussen gingen er allerlei scenario’s door mijn hoofd. Ook dat ik mijn reactie best wel wat overdreven vond. Laat dat ‘best wel wat’ trouwens maar meteen weg. ‘Hoezo kan ik niet drie weken zonder mijn laptop? Hoe belachelijk is dit?’ Dat dacht ik ook. Onze servicemonteur had ogenschijnlijk alle tijd van de wereld en liet mij lekker mijn ding doen daar aan de balie.
Misschien was dit niet de eerste keer dat hij zo’n reactie meemaakte?
Nadat ik het even een paar minuten liet bezinken zei ik: “Na goed. Ok. Dus. Drie weken zonder laptop. Het is niet anders. Dan moet ik dit en dit en dat regelen. Documenten die ik vaak gebruik naar mezelf mailen en oh ja een back-up maken. En vragen of ik de laptop van mijn man dan kan gebruiken.” Meneer luisterde braaf naar mijn geratel en liep ik even later tevreden de winkel uit.
Later die dag scrolde ik over mijn Facebook tijdlijn en kwam ik een interessant artikel tegen. Waar ergens eerder die dag al een zaadje werd gepland, was het in mijn ogen geen toeval dat ik juist nu dit stuk tegenkwam. Stiekem liep ik al langer met de gedachte om eens een tijdje offline te gaan.
Ook kwamen er allerlei herinneringen naarboven.
De wifi-loze vakanties en reizen die ik in het verleden heb gemaakt. Of de fietsweek door Nederland samen met mijn moeder. Alleen in bezit van fiets;-), rugzak met basics, fietskaart en onze Nederlandse mond om de weg te vragen. En die keren dat ik collect call naar huis belde om te zeggen dat ik goed was aangekomen op een vakantie.
De spontane gesprekken met onbekenden op het perron als ik stond te wachten op de trein.
Maar ook naar de momenten dat ik flarden opving van de eerste mobiele telefoongesprekken: “Waar ben je nu? Ik zit in nog de trein. Wat eten we vanavond?” Ik zweerde toen ter plekke dat ik never nooit aan die zottigheid mee zou gaan doen. Gesprekken die in mijn beleving totale onzin en van nul toegevoegde waarde waren.
Een half jaar later had ik zelf een Nokia en was ik maar wat blij dat ik kon sms-en en bellen waar en wanneer ik wilde. Wat een vrijheid!
Nu ruim 17 jaar later ben ik zowat vergroeid met mijn smartphone. Ga ik terug naar huis als ik ‘m vergeten ben. Merk ik bij mezelf de drang om mijn telefoon te pakken en voor de zoveelste keer een rondje te maken langs allerlei apps en tijdlijnen. Geef ik weer een paar likes, reacties en felicitaties weg. Checkerdecheckcheck dubbel check om daarna weer verder te gaan met waar ik mee bezig was.
Kom ik er bijna iedere keer weer achter dat ik eigenlijk niets wijzer ben geworden.
Alleen maar kostbare tijd verloren ben. Steeds vaker merk ik dat ik mijn eigen gedrag vervelend begin te vinden. Zoals dat gaat met wat je aandacht geeft groeit, observeer en verbaas ik me ook over hoe andere mensen hiermee omgaan. In gezelschap zien dat iemand continu met een telefoon bezig is. Hoe gesprekken stilvallen en er al snel naar telefoons gegrepen wordt. Of dat er na ontvangst van een Whatsappbericht á la minute gereageerd wordt. Om het nog maar niet te hebben over telefoons die altijd en overal opgenomen worden.
Door al die smartphoneonderbrekingen blijven in mijn ogen, gesprekken vaak aan de oppervlakte.
Tuurlijk is het tof dat we 24/7 op de hoogte zijn over de wie, wat, waars van vrienden, familie en kennissen. Kunnen we meteen zeggen als we elkaar tegenkomen: “hey zag dat jullie een super vakantie hebben gehad hè.” Vaak hoeft er verder niet veel meer gedeeld te worden omdat iedereen online al is ‘bijgepraat’. Ik vind dit zelf bijzonder om te zien. Best zonde ook, omdat de echte kwali-tijd met elkaar op die manier minder wordt.
In een tijd waarin we standaard allemaal roepen zo verschrikkelijk druk, druk, druk te zijn.
Zelf heb ik echt wel in de gaten dat er veel van mijn tijd online verloren gaat. Er is in die kleine 20 jaar veel veranderd en natuurlijk is niet alles van vroegâh meteen ook beter. Die smartphone geeft ook een gevoel van onafhankelijkheid. Ter plekke mijn banksaldo regelen of mails wegwerken is stiekem best handig, laten we eerlijk zijn. Of snel een appje sturen of inspreken om toch in contact te blijven met de mensen om je heen.
Toch ben ik er van overtuigd dat al die extra prikkels en de vele uren die we dagelijks op social media doorbrengen meer kwaad dan goed doet. Dan heb ik het naast het telefoongebruik nog niet eens over TV, Netflixserie’s, gamen, laptop en iPad toestanden. Denk je ook niet dat we daardoor steeds meer (tijds)druk ervaren?
We krijgen iedere dag een Tsunami aan informatie over ons heen.
Wist je dat de hoeveelheid informatie die wij tegenwoordig in 3 maanden tijd moeten verwerken gelijk staat aan wat mensen in de vorige eeuw in een heel mensenleven (!) kregen te verwerken? Ons brein en ons lichaam maakt overuren en kan letterlijk die social media en andere informatie niet verteren. Onze harde schijf zit daardoor letterlijk bomvol.
Hallo stress, vermoeidheid, prikkelbaarheid en burn-out.
Het kan volgens mij haast geen toeval zijn dat door al dat online gebeuren er zoveel mensen regelmatig vermoeid, uitgeblust en overprikkeld zijn. Gestresst of gejaagd lijkt de nieuwe standaard geworden. Burn-out cijfers rijzen de pan uit en we kennen allemaal wel iemand die een burn-out heeft gehad of die er as we speak midden inzit. Misschien geldt dit nu ook wel voor jou?
Los van het feit dat een burn-out ontzettend vervelend is, heeft het daarnaast ook nog eens flinke gevolgen voor je gezondheid en niet te vergeten je hormonale systeem. Sabeltandtijger taferelen oftewel teveel aan het stresshormoon cortisol in je lichaam zorgt ervoor dat je 24/7 in de vecht- of vluchtmodus staat. En laat je lichaam nu net gemaakt zijn om te overleven en stress altijd voorrang geven. Dat betekent dat daar alle aandacht en energie naartoe gaat. Dag in, dat uit. 9 van de 10 mensen die ik coach ervaren daar dagelijks de klachten van.
De hele maand augustus old-skool offline.
Ik wil wel weer eens gaan ervaren hoe het is om losgekoppeld te zijn van alles dat zich online afspeelt. Eigenlijk is het best bijzonder dat ik dat old-skool noem. Ik vind het ook spannend moet ik je zeggen nu ik dat besluit heb genomen, het uitspreek en ook nog eens zo de ether in gooi. Want een paar dagen of een paar weken offline is me wel vaker zonder problemen gelukt. 31 dagen is toch wel andere koek. Dat realiseer ik me maar al te goed.
31 dagen geen WhatsApp, geen e-mails, geen TV, geen laptop of i Pad.
Geen social media zoals Facebook, Instagram en LinkedIn. Geen internetbankieren of even snel een Tikkie sturen. Mijn eigen ja-maars en die van anderen 😉 vliegen me om de oren hoor de laatste dagen. ‘Ja maar, je hebt een eigen bedrijf. Ja maar dit is toch niet meer van deze tijd? Ja maar. Hoezo moet dat dan 31 dagen?! Kan je niet gewoon een paar weken doen? Of kun je je mails niet gewoon blijven doen? Of een paar apps eraf knikkeren, of bepaalde afspraken met jezelf maken?’
Nope, been there, done that.
Ik ben oprecht benieuwd en nieuwsgierig wat dit experiment met me gaat doen en me gaat opleveren. Ik zie het als project waarin ik mijn bevindingen en inzichten dagelijks ga opschrijven en op een later moment met je ga delen. Wat zijn mijn voorbereidingen geweest en welke dingen heb ik allemaal vooraf geregeld. En ook hoe ga en wil ik het na die 31 dagen wil gaan doen.
Het grappige is dat hoe meer ik hiermee bezig ben, hoe meer voordelen en mogelijkheden ik zie.
Vooral, hoe meer ik uitkijk en zin krijg in deze uitdaging. Iets in mij zegt dat augustus 2018 een maand gaat worden die ik niet snel meer zal vergeten. En als iemand me mist of als ik zelf behoefte heb aan contact, dan pak ik gewoon mijn telefoon en gebruik ik hem waarvoor hij ooit in eerste instantie bedoeld was. Bellen.
Tot in september !
Liefs, Meta -X
P.S. ik ben niet van de wereld dus if you need me, just call me @ 06 22 710 740. De kans is alleen groot dat ik niet meteen opneem ;-). Dus spreek je voicemail in en ik bel je zeker terug!
