Nee zeggen tegen een collega die de k-klussen blijft doorschuiven.
Je mening geven in een vergadering.
In gesprek gaan met je manager en aangeven hoe jij het liefste werkt en hoe je het beste tot je recht komt.
Die eerste stap is super spannend. Maar het gaat je zoveel opleveren.
- Allereerst. Rust en overzicht.
- De piekermodus. Stopt.
- Het je druk maken over… Stopt.
- Had ik maar dit en dit gezegd… Stopt.
- Met anderen keer op keer overleggen en bespreken hoe klote het wel niet is. Stopt.
En jij houdt energie over aan het einde van de dag.
Wat gaat het jou opleveren als je voor jezelf op gaat komen?
Als je je gevoel gaat uitspreken?
Aangeeft wat er echt in jou omgaat?
Liefs, Meta
Op z’n Cruijfiaans :-). Zonder pijn geen plezier. Zonder eb geen vloed. Alles heeft twee kanten. Die medaille. De leuke en minder leuke dingen van de dingen die je moet doen. Of die gebeuren in je leven.
Hoe zou het voor je zijn als je gaat kijken wat het voordeel is van…?
Hoe zou je op een andere manier kunnen kijken naar…?
Als emoties er mogen zijn…?
Ze je iets willen zeggen…?
En van te leren…?
Zodat je van daaruit weer verder kunt gaan. Er uiteindelijk daarna weer plezier kunt ervaren, een beter gevoel krijgt en energie opdoet. In plaats van dat je de energie weg laten lekken.
“If you change the way you look at things, the things you look at change.” -Wayne Dyer.
Liefs, Meta
We vergeten vaak dat nee zeggen een optie is, zelfs een volledige zin. In mijn tijd als management assistente dacht ik dat ik ‘nee’ zeggen niet kon maken. Ik vond dat het bij mijn functie hoorde om alles aan te pakken en meteen mensen te helpen als ze iets vroegen. Meestal snel tussen mijn eigen werk door. Het gaf me ook een kick om snel dingen te kunnen aftikken.
Zij blij. Ik blij.
Tot het moment kwam dat ik door mijn enthousiasme en altijd-klaar-willen-staan, mijn eigen werk niet meer afkreeg en ik wel nee moest gaan zeggen. Met buikpijn en lood in m’n schoenen. “Wat zouden ze wel niet van mij denken?, Dit kan ik echt niet maken. Dit hoor ik toch te doen? Ik heb het altijd gedaan…” Ging continu door m’n hoofd.
Gedoe voorkomen en aardig gevonden willen worden.
Sommige mensen waren verrast omdat ik ineens nee zei tegen een klus. Precies dat wilde ik nu juist zó graag voorkomen. Dat was even door de zure appel heen bijten. Toch is de winst voor de lange termijn belangrijker geweest. Het heeft ervoor gezorgd dat ik met energie thuiskwam en veel lekkerder in mijn vel zat en met meer plezier aan het werk was.
Het allermooiste is nog wel dat ‘nee zeggen’ in de meeste gevallen gewoon ok was. Het waren mijn eigen gedachten die het onnodig ingewikkeld maakte. Dat inzicht is misschien nog wel het belangrijkste leermoment geweest.
Wat zijn jouw gedachten over ‘nee zeggen’?
Lieve groet, Meta
Je bent niet fit maar gaat toch naar je werk.
De boel bij elkaar hoestend. Knallende hoofdpijn.
Paracetamolletje erin en door want er moet nog zo veel.
Ok, ook omdat je vindt dat je niet ziek genoeg bent om thuis te blijven…
Je bent niet fit en toch ga je naar die verjaardag van je vriendin. Want dat had je beloofd.
Sporten jazeker. Want dat had je zo ingepland.
Thuis doe je de dingen zelf omdat je dat altijd zo hebt gedaan.
Om hulp vragen of de boel de boel laten komt niet in je op.
’s Morgens ben je niet uitgerust en sneller geïrriteerd dan anders. Je lijkt de hele dag door honger te hebben. Zoet of iets zout is wat je nodig hebt rond een uur of vier en vooral ’s avonds laat. Pas als alles gedaan en geregeld is dan heb je rust.
Een verhaal van een klant van mij gisteren.
Die nog ‘gewoon’ functioneert. Werkt en haar ding doet. Zorgt voor haar gezin. Waar hollen en stilstaan dagelijkse kost is. Ze weet niet beter dan dat er altijd een volle agenda is. Druk zijn geeft haar ook een goed gevoel. Iets kunnen betekenen en er zijn voor de ander ook. Nog even op een vrije dag aan het werk gaan omdat ze vond dat niet genoeg had gedaan die week.
Het enige wat ver te zoeken is, is haar energie.
Alles willen regelen, altijd werk zien en meteen weten wat de ander nodig heeft. Altijd net even dat stapje extra zetten. Super mooie eigenschappen. Alleen als je daar te lang, iets teveel van doet dan gaat je lichaam op een gegeven moment tegensputteren. Hollen en gedwongen stil (moeten) staan. Pas stoppen als je lichaam aangeeft dat het genoeg is. Dan pas aanvoelen en zien hoe het ervoor staat.
“24/7, 365 dagen per jaar op en top presteren. Zo efficiënt en nuttig mogelijk je dagen invullen. Iedere dag weer opnieuw.
Dat is onmogelijk”, zei ik tegen haar. Gewoon. Omdat je geen robot bent. Leren luisteren naar je lichaam. Naar de signalen die je lijf aangeeft en daarnaar willen handelen. En als je dan een keer niet fit ben of een verkoudheid onder de leden hebt.
- Dan wil je als vanzelf rustiger aan doen en nog beter voor jezelf zorgen.
- Dan zie je die klacht het niet meer als een belemmering.
- Dan kijk je wat je wél kan doen en ben je daar ook oprecht blij mee.
- Ga je wandelen in plaats van sporten.
- Ga je vroeger naar bed in plaats van toch naar dat ene feestje.
- Drink je meer gembertheetjes en laat je de koffie staan.
Iedere nee. Is een ja tegen jezelf.
Een ja tegen luisteren naar de signalen van je lijf.
Tegen zien wat je nodig hebt, voelen waar jij behoefte aan hebt en dan ook de stappen te zetten naar het doen. En dat, dat geeft je ontzettend veel rust en overzicht. Maar omdat van daaruit de energie terugkomt en je weer echt kunt genieten van de dingen die jij zo belangrijk vindt.
Durf jij voor jezelf te kiezen en je grenzen aan te geven?
Lieve groet,
Meta
Herken je dat? De dagen vliegen aan je voorbij, een week is niets en voor je het weet staat er alweer een nieuwe maand voor de deur. Komt het nu omdat je ouder wordt dat de tijd voorbij vliegt? Toch vreemd. Want er zitten niet meer uren in een dag. Een dag bestaat nog steeds uit 24 uur en een week uit 168 uur. Je merkt vooral dat je altijd haast hebt, wachten in de rij voor de kassa irriteert je, in de file zit je je op te vreten. Want je moet nog zoveel doen. Een praatje met de buuf schiet er bij in. Want druk, druk, druk, druk.
Er was eens een vrouwtje dat zichzelf voorbij liep.
Als ze ’s morgens opstond dacht ze aan ’s middags en als ze ’s middags aan tafel zat dacht ze weer aan de avond en als ze dan eindelijk ’s avonds naar bed ging lag ze alweer te piekeren over wat ze de volgende dag zou gaan doen.
Telkens als ze op straat liep rende ze zo hard dat de mensen zeiden die loopt zichzelf nog eens voorbij die vergeet te leven.
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd in zichzelf en om met andere te praten daar had ze gewoon geen tijd voor en weet je wat ze telkens zei? “Ik moet nog even… laat ik gauw even… ik kan nog net even…”
Even was haar stopwoordje geworden en het was ook haar bijnaam geworden.
Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was toen hij het vrouwtje zag en hoorde praten zei hij.
Mevrouwtje U bent heel erg ziek en ik weet wat U mankeert.
Zeg het dan maar gauw dokter zei het vrouwtje want ik moet nog vlug even.
Zie daar heb je het weer zei de dokter u bent zo haastig u laat telkens de L liggen.
Wat laat ik liggen? vroeg ze.
De L zei de dokter zet de L eens voor EVEN.
Goed dokter ik zal het doen zei ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor EVEN zette schrok ze zich een hoedje.
Ik moet nog gauw L..even.
Laat ik gauw L..even ik kan nog net L..even.
Ze wist zich geen raad en plofte op een stoel en zei zacht.
Kan ik nog wel even… kan ik nog wel Leven.
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij.
Ze was zich ervan bewust geworden dat haar EVEN haar belette te LEVEN.
-Auteur onbekend.
Lieve lady, met alles wat je iedere dag weer te doen hebt hoop ik dat je jezelf dagelijks op de rem zet omdat stress meer kapot maakt dan je lief is. Het is dé nummer 1 oorzaak van alle hormonale disbalansen. Dat je je bewust bent, ontspant, stilstaat, om je heen kijkt, ziet, ruikt, luistert en proeft. LEEF.
Ik wens je iedere dag ook dit to-be lijstje:
- ik ben blij met wat ik heb;
- aardig zijn voor mijn medemens;
- laten gaan wat ik niet kan controleren;
- naar mijn hart luisteren;
- productief zijn zonder stress;
- gewoon blijven ademen.
Schrijf ‘m over en leg of plak het lijstje op een plaats die je iedere dag ziet. Het herinnert je eraan dat je het leven is bedoeld om te LEVEN.
Liefs, Meta
