“Drie weken?!! Nee, dat meen je niet!” riep ik uit. Ik voelde lichtelijke onrust en paniek toeslaan.
Ik moet die beste servicemonteur aangekeken hebben alsof ie van een andere planeet kwam, toen hij zei dat de reparatie van mijn laptop drie weken zou gaan duren. Ik kon het gewoon niet geloven. “Drie hele weken?” zei ik nog een keer. “Kan dat echt niet sneller? Dit is mijn werk. Drie weken zonder mijn laptop dat is echt onmogelijk”, zei ik tegen meneer.” Alsof ik met mijn argumenten zo een paar weken van die tijd af kon kletsen.
Meneer knikte bevestigend en bleef me rustig aankijken door zijn door bril met zwart montuur.
Ondertussen gingen er allerlei scenario’s door mijn hoofd. Ook dat ik mijn reactie best wel wat overdreven vond. Laat dat ‘best wel wat’ trouwens maar meteen weg. ‘Hoezo kan ik niet drie weken zonder mijn laptop? Hoe belachelijk is dit?’ Dat dacht ik ook. Onze servicemonteur had ogenschijnlijk alle tijd van de wereld en liet mij lekker mijn ding doen daar aan de balie.
Misschien was dit niet de eerste keer dat hij zo’n reactie meemaakte?
Nadat ik het even een paar minuten liet bezinken zei ik: “Na goed. Ok. Dus. Drie weken zonder laptop. Het is niet anders. Dan moet ik dit en dit en dat regelen. Documenten die ik vaak gebruik naar mezelf mailen en oh ja een back-up maken. En vragen of ik de laptop van mijn man dan kan gebruiken.” Meneer luisterde braaf naar mijn geratel en liep ik even later tevreden de winkel uit.
Later die dag scrolde ik over mijn Facebook tijdlijn en kwam ik een interessant artikel tegen. Waar ergens eerder die dag al een zaadje werd gepland, was het in mijn ogen geen toeval dat ik juist nu dit stuk tegenkwam. Stiekem liep ik al langer met de gedachte om eens een tijdje offline te gaan.
Ook kwamen er allerlei herinneringen naarboven.
De wifi-loze vakanties en reizen die ik in het verleden heb gemaakt. Of de fietsweek door Nederland samen met mijn moeder. Alleen in bezit van fiets;-), rugzak met basics, fietskaart en onze Nederlandse mond om de weg te vragen. En die keren dat ik collect call naar huis belde om te zeggen dat ik goed was aangekomen op een vakantie.
De spontane gesprekken met onbekenden op het perron als ik stond te wachten op de trein.
Maar ook naar de momenten dat ik flarden opving van de eerste mobiele telefoongesprekken: “Waar ben je nu? Ik zit in nog de trein. Wat eten we vanavond?” Ik zweerde toen ter plekke dat ik never nooit aan die zottigheid mee zou gaan doen. Gesprekken die in mijn beleving totale onzin en van nul toegevoegde waarde waren.
Een half jaar later had ik zelf een Nokia en was ik maar wat blij dat ik kon sms-en en bellen waar en wanneer ik wilde. Wat een vrijheid!
Nu ruim 17 jaar later ben ik zowat vergroeid met mijn smartphone. Ga ik terug naar huis als ik ‘m vergeten ben. Merk ik bij mezelf de drang om mijn telefoon te pakken en voor de zoveelste keer een rondje te maken langs allerlei apps en tijdlijnen. Geef ik weer een paar likes, reacties en felicitaties weg. Checkerdecheckcheck dubbel check om daarna weer verder te gaan met waar ik mee bezig was.
Kom ik er bijna iedere keer weer achter dat ik eigenlijk niets wijzer ben geworden.
Alleen maar kostbare tijd verloren ben. Steeds vaker merk ik dat ik mijn eigen gedrag vervelend begin te vinden. Zoals dat gaat met wat je aandacht geeft groeit, observeer en verbaas ik me ook over hoe andere mensen hiermee omgaan. In gezelschap zien dat iemand continu met een telefoon bezig is. Hoe gesprekken stilvallen en er al snel naar telefoons gegrepen wordt. Of dat er na ontvangst van een Whatsappbericht á la minute gereageerd wordt. Om het nog maar niet te hebben over telefoons die altijd en overal opgenomen worden.
Door al die smartphoneonderbrekingen blijven in mijn ogen, gesprekken vaak aan de oppervlakte.
Tuurlijk is het tof dat we 24/7 op de hoogte zijn over de wie, wat, waars van vrienden, familie en kennissen. Kunnen we meteen zeggen als we elkaar tegenkomen: “hey zag dat jullie een super vakantie hebben gehad hè.” Vaak hoeft er verder niet veel meer gedeeld te worden omdat iedereen online al is ‘bijgepraat’. Ik vind dit zelf bijzonder om te zien. Best zonde ook, omdat de echte kwali-tijd met elkaar op die manier minder wordt.
In een tijd waarin we standaard allemaal roepen zo verschrikkelijk druk, druk, druk te zijn.
Zelf heb ik echt wel in de gaten dat er veel van mijn tijd online verloren gaat. Er is in die kleine 20 jaar veel veranderd en natuurlijk is niet alles van vroegâh meteen ook beter. Die smartphone geeft ook een gevoel van onafhankelijkheid. Ter plekke mijn banksaldo regelen of mails wegwerken is stiekem best handig, laten we eerlijk zijn. Of snel een appje sturen of inspreken om toch in contact te blijven met de mensen om je heen.
Toch ben ik er van overtuigd dat al die extra prikkels en de vele uren die we dagelijks op social media doorbrengen meer kwaad dan goed doet. Dan heb ik het naast het telefoongebruik nog niet eens over TV, Netflixserie’s, gamen, laptop en iPad toestanden. Denk je ook niet dat we daardoor steeds meer (tijds)druk ervaren?
We krijgen iedere dag een Tsunami aan informatie over ons heen.
Wist je dat de hoeveelheid informatie die wij tegenwoordig in 3 maanden tijd moeten verwerken gelijk staat aan wat mensen in de vorige eeuw in een heel mensenleven (!) kregen te verwerken? Ons brein en ons lichaam maakt overuren en kan letterlijk die social media en andere informatie niet verteren. Onze harde schijf zit daardoor letterlijk bomvol.
Hallo stress, vermoeidheid, prikkelbaarheid en burn-out.
Het kan volgens mij haast geen toeval zijn dat door al dat online gebeuren er zoveel mensen regelmatig vermoeid, uitgeblust en overprikkeld zijn. Gestresst of gejaagd lijkt de nieuwe standaard geworden. Burn-out cijfers rijzen de pan uit en we kennen allemaal wel iemand die een burn-out heeft gehad of die er as we speak midden inzit. Misschien geldt dit nu ook wel voor jou?
Los van het feit dat een burn-out ontzettend vervelend is, heeft het daarnaast ook nog eens flinke gevolgen voor je gezondheid en niet te vergeten je hormonale systeem. Sabeltandtijger taferelen oftewel teveel aan het stresshormoon cortisol in je lichaam zorgt ervoor dat je 24/7 in de vecht- of vluchtmodus staat. En laat je lichaam nu net gemaakt zijn om te overleven en stress altijd voorrang geven. Dat betekent dat daar alle aandacht en energie naartoe gaat. Dag in, dat uit. 9 van de 10 mensen die ik coach ervaren daar dagelijks de klachten van.
De hele maand augustus old-skool offline.
Ik wil wel weer eens gaan ervaren hoe het is om losgekoppeld te zijn van alles dat zich online afspeelt. Eigenlijk is het best bijzonder dat ik dat old-skool noem. Ik vind het ook spannend moet ik je zeggen nu ik dat besluit heb genomen, het uitspreek en ook nog eens zo de ether in gooi. Want een paar dagen of een paar weken offline is me wel vaker zonder problemen gelukt. 31 dagen is toch wel andere koek. Dat realiseer ik me maar al te goed.
31 dagen geen WhatsApp, geen e-mails, geen TV, geen laptop of i Pad.
Geen social media zoals Facebook, Instagram en LinkedIn. Geen internetbankieren of even snel een Tikkie sturen. Mijn eigen ja-maars en die van anderen 😉 vliegen me om de oren hoor de laatste dagen. ‘Ja maar, je hebt een eigen bedrijf. Ja maar dit is toch niet meer van deze tijd? Ja maar. Hoezo moet dat dan 31 dagen?! Kan je niet gewoon een paar weken doen? Of kun je je mails niet gewoon blijven doen? Of een paar apps eraf knikkeren, of bepaalde afspraken met jezelf maken?’
Nope, been there, done that.
Ik ben oprecht benieuwd en nieuwsgierig wat dit experiment met me gaat doen en me gaat opleveren. Ik zie het als project waarin ik mijn bevindingen en inzichten dagelijks ga opschrijven en op een later moment met je ga delen. Wat zijn mijn voorbereidingen geweest en welke dingen heb ik allemaal vooraf geregeld. En ook hoe ga en wil ik het na die 31 dagen wil gaan doen.
Het grappige is dat hoe meer ik hiermee bezig ben, hoe meer voordelen en mogelijkheden ik zie.
Vooral, hoe meer ik uitkijk en zin krijg in deze uitdaging. Iets in mij zegt dat augustus 2018 een maand gaat worden die ik niet snel meer zal vergeten. En als iemand me mist of als ik zelf behoefte heb aan contact, dan pak ik gewoon mijn telefoon en gebruik ik hem waarvoor hij ooit in eerste instantie bedoeld was. Bellen.
Tot in september !
Liefs, Meta -X
P.S. ik ben niet van de wereld dus if you need me, just call me @ 06 22 710 740. De kans is alleen groot dat ik niet meteen opneem ;-). Dus spreek je voicemail in en ik bel je zeker terug!
